Wystawa koncepcyjnie stanowi kontynuację prezentacji „Saluti da Venezia” (Praga 2015), której tytuł nawiązywał do lokalnych widokówek, jednak eksponowane prace były skupione na rejestrowaniu zdarzeń o walorach plastycznych. Ceniąc różnorodność fotograficznych środków wyrazu, skierowałem wtedy uwagę na fragmenty rzeczywistości, których cechy formalne stały się podstawą powstających układów kompozycyjnych. Konwencja ta kontynuowana jest i tym razem, jednak swym zasięgiem wykracza poza jedno miasto i obejmuje m.in. Londyn, Berlin, Pragę, Rzym, Warszawę, Łódź, Sopot, Malbork. Przedmiotem zainteresowania stały się formy obecnych w nich budynków i wnętrz, które powstały w różnym czasie, ale ich autorzy -dysponując określoną technologią i materiałami (od kamienia i tradycyjnej zaprawy po „high-tech”) – za każdym razem starali się zrealizować podobny cel: zorganizować fragment przestrzeni, by spełniła określoną funkcję użytkową i estetyczną. W przeszłości powstawały zgodnie z obowiązującym stylem epoki, zaś teraz są emanacją epoki stylów, w której ceni się oryginalność poszczególnych rozwiązań. Zróżnicowanie ich kształtów oraz wykończeń elewacji, które bywają np. statycznymi, związanymi z ziemią monolitami lub –poprzez użycie szkła- „wtapiają” się w niebo, sprawia, że zaproponowane w tytule „przestrzenie” architektury wykraczają poza określenie cechy fizycznej, a stają się ekwiwalentem obszaru oraz możliwości wyobraźni jej twórców.

Na wystawie zobaczyć można fotografie (kolejne „widokówki”) przedstawiające obiekty powstałe w różnym czasie: od zamku krzyżackiego w Malborku, po współczesne budynki-ikony, których autorami są m.in. Richard Rogers (Lloyd’s Market Assotiation /Londyn, 1986/), Helmut Jahn (Sony Center /Berlin, 2000/), Norman Foster (przebudowa Bundestagu /Berlin, 1999/), Zaha Habib (MAXXI, Narodowe Muzeum Sztuki XXI w. /Rzym, 2009/), Frank Gehry („Tańczące domy” vel „Ginger i Fred” /Praga, 1995)/, Rainer Mahlamäki i Ilmari Lahdelma (Muzeum Historii Żydów w Polsce POLIN /Warszawa, 2013/), Stefan Kuryłowicz (Hotel Double Tree by Hilton /Łódź, 2013/), czy Daniel Libeskind („Żagiel Libeskinda”, wieżowiec mieszkalny /Warszawa, 2013/).

Jerzy Piwowarski (ur. 1959 r. w Skierniewicach) – absolwent (1984 r.) kierunku „Wychowanie plastyczne” w Wyższej Szkole Pedagogicznej (obecnie Akademia im. Jana Długosza) w Częstochowie, gdzie po ukończeniu studiów został zatrudniony w Pracowni Fotografii. W 1994 r. obronił w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie pracę doktorską z zakresu historii polskiej fotografii artystycznej w okresie międzywojennym, natomiast w 2005 r. sfinalizował przewód habilitacyjny z fotografii w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Aktualnie zatrudniony jest na macierzystej uczelni na stanowisku profesora uczelnianego. W zakresie dydaktyki głównie prowadzi zajęcia z fotografii, m.in. pracownię specjalizacyjną na kierunku „Edukacja artystyczna w zakresie sztuk plastycznych”.

Równolegle zajmuje się badaniami dotyczącymi historii polskiej fotografii artystycznej, czego efektem są publikacje (artykuły i książki), a także twórczością w zakresie fotografii. Dotychczas uczestniczył w ok. 100 wystawach zbiorowych (krajowych i międzynarodowych), gdzie jego prace uzyskały 10 nagród (w tym 7 podczas konkursów międzynarodowych). Zrealizował także 17 ekspozycji indywidualnych m.in. w Pradze (2002, 2015) i Kłajpedzie (2004).