Wbrew tytułowi „Śmierć Ludwika XIV” ma niewiele wspólnego z adaptacją historycznych wydarzeń. Serra redukuje postać Króla Słońce do kulturowego archetypu, aby zderzyć go z intymnym obrazem powolnej agonii monarchy. (Michał Piasecki, Kultura Liberalna)

Umarł król, niech żyje Jean-Pierre Léaud! Krytycy po canneńskich projekcjach Śmierci Ludwika XIV pisali, że to życiowa (sic!) rola kultowego aktora francuskiej Nowej Fali, który w Cannes odebrał nagrodę za całokształt twórczości. Jego twarz, dojrzewająca wraz z kolejnymi filmami Truffauta, Godarda, Eustache’a, Tsai Ming-lianga, u Serry zastyga w bezruchu, blednie i ginie w złocie i purpurze tkanin, owinięta absurdalnym kożuchem peruki. Serra stroni od naturalizmu, skupia się na kontraście pomiędzy unieruchomieniem chorego a postępującą nieuchronnie chorobą, pomiędzy ciałem trawionym rozkładem a próbującym utrzymać się w granicach rytuału królewskim gestem. Tworzy sceny inspirowane XVII-wiecznym malarstwem, wypełnione szeptem sług i ciepłym światłem świec. Scenariusz oparty na raportach medycznych i pamiętnikach Saint-Simona zdaje relację z ostatnich dni Króla Słońce, umierającego z powodu gangreny w obecności bezradnych medyków. Jak zwykle u Serry, czołowego neomodernisty europejskiego kina, kontekst historyczny jest zaledwie pretekstem do opowiedzenia o uniwersalnych aspektach ludzkiego życia. (Na podst. materiałów dystrybutora)

Albert Serra

Urodzony w Banyoles w 1975 roku kataloński reżyser i producent. Studiował filologię hiszpańską i komparatystykę na Uniwersytecie Barcelońskim. Jego drugi film Honor rycerza – luźna adaptacja historii o Don Kichocie – prezentowany był w sekcji Quinzaine des Réalisateurs w Cannes w 2006 roku. Śpiew ptaków w 2008 roku znalazł się w programie Un Certain Regard, sekcji MFF w Cannes, a także został uznany za najlepszy kataloński film roku. Historia mojej śmierci (2013), w której spotykają się Casanova i hrabia Drakula, została nagrodzona Złotym Lampartem na MFF w Locarno. (Na podst. materiałów dystrybutora)

Nagrody:

• MFF w Cannes 2016 – Honorowa Nagroda dla Jean-Pierre’a Léauda;
• Jerusalem Film Festival 2016 – najlepsza fabuła;
• Prix Jean Vigo 2016 – najlepsza fabuła roku;
• Ostrava Camera Oko 2016 – najlepsze zdjęcia;
• Special Feroz Award 2017;
• Prix Lumière du Festival de Lyon 2017 – najlepszy aktor, zdjęcia;
• Gaudí Awards 2017 – najlepsze kostiumy, charakteryzacja