Historia Jednego Obrazu: Burza

„Burza” to obraz namalowany farbami olejnymi na płótnie o wymiarach 82×73 cm. Autorem dzieła jest Giorgione, a właściwie Giorgio Barbarelli da Castelfranco lub Zorzi di Castelfranco, czyli włoski malarz z czasów renesansu. „Burza” została namalowana około 1508 roku.

.

Giorgione tworzył dzieła niewielkich rozmiarów. Pierwszym właścicielem rozpatrywanego przez nas obrazu był Gabriele Vendramin, który był właścicielem weneckiej kolekcji dzieł sztuki.

.

Marcantonio Michiel o „Burzy” w „Notizia d’opere di disegno”:

„pejzażyk z burzą, cyganką i żołnierzem ręki Zorzi da Castelfranco”.

.

Niebo pokryte jest burzowymi chmurami. Na obrazie znajdują się trzy postacie: mężczyzna stojący z lewej strony oraz kobieta, która karmi dziecko. Mężczyzna patrzy w stronę karmiącej matki. Kształty drzew, budynków i ruin są budowane światłem, kolorem oraz plamą. Kolory obrazu są wobec siebie kontrastowe. Ciepłe brązy, czerwienie są skonfrontowane z jasnymi plamami barwnymi. Na obrazie występują także szmaragdowe zielenie, które przechodzą w turkus.

.

Znaczenie obrazu nie jest znane. Istnieje wiele opracowań i interpretacji, ale nie wiadomo nawet kim są przedstawione postacie.

Interpretacje można podzielić na trzy rodzaje:

• malarska fantazja pozbawiona znaczenia,
• próba odczytania sensu obrazu za pomocą tekstu literackiego,
• poszukiwanie szerszego kulturowego, społecznego, historycznego czy antropologicznego kontekstu.

.

Co ciekawe, artysta wprowadzał zmiany do ostatecznej kompozycji obrazu. Na początku w miejscu mężczyzny była namalowana naga kobieta. Na miejscu muru było drzewo, a z lewej strony duży budynek.

.

Jedna z koncepcji mówi, że artysta na obrazie przedstawił własną rodzinę. Inna mówi, że obraz stanowi ilustrację poematu „Tebaida” Publiusza Papiniusza Stacjusza, który mówi o wędrówce do Teb. Siedmiu bohaterów szukało źródła wody, kiedy spotkali niewolnicę Hypsipile niańczącą Ofeltesa, syna króla. Kobieta zostawiła dziecko na trawie, by wskazać źródło. W międzyczasie zostaje ono ukąszone przez węża. Interpretacji jest wiele, badacze doszukiwali się w nim: „Przemian” Owidiusza, „Złotej legendy”, opowieści o Gryzeldzie z „Dekamerownu Boccacia, legendy o św. Teodorze. Część osób przedstawiało porównanie do Świętej Rodziny czy Adama i Ewy czy alegorii grzechu i zbawienia.

.

Ciekawą interpreatcję przedstawił Federico Hermanina de Reichenfeld. Pasterz miał odnaleźć Parysa, a opiekować się dzieckiem miała jego żona. Parys miał być porzucony przez rodziców z powodu przepowiedni o upadku Troi. Dlatego w tle obrazu mają widnieć ruiny.
.

Obraz jest często porównywany do dzieła przypisywanego Tycjanowi „Idylla: matka i halabardnik na tle zalesionego krajobrazu”. Układ do złudzenia przypomina „Burzę” Giorgiona.